Tietverdriet

Over een week ben ik mijn beide borsten kwijt. Hopelijk ben ik dan ook de kanker helemaal kwijt, dat is het belangrijkste! Maar m’n boobies kwijtraken, raakt me. Het verandert mijn uiterlijk, ik verlies het gevoel op die plek en zal nooit borstvoeding kunnen geven. Het liefst had ik deze keuze nooit hoeven maken.

De afgelopen weken heb ik veel gesprekken gevoerd met specialisten. Na het afwegen van alle mogelijkheden met elk z’n voor- en nadelen, ben ik uiteindelijk tot de keuze gekomen om ook mijn gezonde borst meteen preventief te amputeren. Dit omdat ik de erfelijke genmutatie BRCA1 heb en daardoor een grotere kans op borstkanker heb. Ik wil niet het risico lopen dat ik nog een keer dit traject moet doorlopen, of zelfs het risico eraan te overlijden, terwijl ik het had kunnen voorkomen. In eerste instantie wilde ik nog maximaal 10 jaar wachten met de preventieve operatie, zodat ik de mogelijkheid zou hebben om borstvoeding te geven. De klinisch geneticus heeft berekeningen voor mij gemaakt hoe groot de kans is dat in die borst ook kanker ontstaat, nu ik het al een keer heb gehad. Over 2 jaar is dat bijvoorbeeld 6,9% kans, en over 10 jaar is het 30,1% kans. Maar uiteindelijk zeggen die percentages ook weinig, want nu hoor ik ook bij die ene procent die nu borstkanker heeft dus tja… Toch maar nu eraf.

Ook heb ik gekozen om voorlopig nog geen borstreconstructie te doen, maar de komende jaren plat door het leven te gaan. Of met protheses, maar ik ga natuurlijk ook zeker genieten dat ik ook zonder BH door het leven kan! Voor borstreconstructies zijn er wachtlijsten van 1 tot 2 jaar, tot dan zou ik aan één kant sowieso plat zijn omdat ik ook nog bestraling krijg. De gezonde borst zou ik tot die tijd nog kunnen laten zitten, of nu een tissue expander laten plaatsen. Maar dan loop ik dus 1 tot 2 jaar asymmetrisch rond. Dan ben ik liever gewoon in één keer klaar en plat. Een reconstructie van eigen weefsel zal dan te zijner tijd wel volgen.

Afgelopen weekend heb ik een heerlijk verblijf gehad op het prachtige Kasteel Slangenburg in Doetinchem. Daar had ik een eigen kamer in oude stijl met muur- en plafondschilderingen. Op het landgoed kan je heerlijk wandelen, en in het kasteel heb je veel contact met de andere gasten omdat er samen wordt gegeten. De gastvrouwen/-heren zijn heel betrokken en zorgen goed voor je. Daarnaast bieden ze in het weekend ook een meditatiesessie aan. Ik had als doel om tijd en ruimte te maken om tot mezelf te komen en bovenstaande keuzes te bevestigen, en dat is gelukt! Het was onwijs fijn om er eventjes tussenuit te zijn.

Deze week heb ik onder andere de chirurg en de verpleegkundig specialist gesproken en de pre-operatieve screening doorlopen. Ik ben dus klaar voor de operatie volgende week woensdag. Nu nog hopen dat corona geen roet in het eten gooit. Zelf besmet raken is nu echt niet handig, en hopelijk wordt de operatie niet uitgesteld door de toename van corona patiënten in het ziekenhuis. Komende dagen kom ik dus niet teveel onder de mensen. Wel laat ik nog mijn lichaam vastleggen zoals het nu is. En zullen we nog een kerstboom fiksen, dan staat die er maar alvast!

Vóór de kerst krijg ik de pathologische uitslag van de operatie. Daaruit zal blijken of er nog kankercellen zijn aangetroffen in het weefsel, of dat de chemo alles heeft vernietigd. Ik hoop natuurlijk dat laatste. Als er toch nog wat wordt aangetroffen, adviseren ze om nog meer chemo te krijgen (14 keer om de 3 weken, dat is bijna een jaar…). Dat is dus nog even afwachten.

In januari zullen de bestralingen waarschijnlijk volgen. En ook krijg ik nu nog steeds om de drie weken een infuus met immunotherapie. Dat geeft gelukkig vrijwel geen bijwerkingen maar betekent wel dat ik nog ruim een halfjaar om de paar weken aan een infuus zit. Voorlopig kan ik dus nog niet het ziekenhuisgebeuren afsluiten. Maar stap voor stap kom ik er wel. Nu eerst die operatie en een hopelijk voorspoedig herstel!