Platterdeplat

De operatie is alweer twee weken geleden. Het herstel verloopt best goed, ik heb vrijwel geen pijn en ik kan m’n armen prima gebruiken. Het ‘plat zijn’ is wel wennen, zeker in combinatie met m’n kale kop voel ik me af en toe een jongetje… Maar voorlopig draag ik nog 24/7 een compressiebeha, met vulling voor extra compressie, dus dankzij die bumpertjes word ik er niet continue mee geconfronteerd.

Op de dag van de operatie moest ik me om 7 uur ‘s ochtends melden. Dat betekende dat ik voor het slapen gaan voor het laatst kon eten. En tot 5 uur mocht ik nog wat drinken, daar had ik speciaal een wekker voor gezet. Ruim een uur later ging de tweede wekker, wel ideaal hoeveel tijd je bespaart als je niet kan eten en drinken.

Kort voor 7 uur liepen we door een stil en halfdonker ziekenhuis om me aan te melden bij de opnamelounge. Ik was die dag als eerste aan de beurt en daarom werd ik vrijwel meteen gereed gemaakt voor de operatie. Om half 8 werd ik al richting de voorbereidingskamer gereden, ideaal! De chirurg kwam nog even langs en hij benadrukte dat hij een mooi litteken zou maken, zoals we hadden besproken. Voor het slapen gaan dacht ik aan huppelende alpaca’s door het Andesgebergte. Helaas heb ik daar niet over gedroomd voor zover ik me kan herinneren.

De operatie heeft ruim 2 uren geduurd en rond 11 uur werd ik weer langzaam wakker op de uitslaapkamer. Ik werd heel relaxt wakker met m’n handen achter m’n hoofd, dat is niet per se een goede houding na de operatie maar blijkbaar had ik dat zelf gedaan. Kort daarna lag ik echter al te janken. Alsof toen het besef kwam dat het nu daadwerkelijk was gebeurd: beide borsten eraf en dus plat. Na de operatie hebben ze op de OK de compressiebeha aangedaan dus in principe kon ik zelf vrij weinig zien. Maar voordat ik terugging naar de afdeling wilde een verpleegkundige de wonden nog controleren dus toen heb ik wel meteen meegekeken.

Na de narcose was ik best snel weer helder en ik heb dan ook zelf Rowdy gebeld. Hij kwam rond half 1 al gezellig langs met m’n brunch: broodje kroket. Na de operatie zat er aan beide kanten een drain om wondvocht af te voeren. Super irritant, en als je in bed ligt moet je dat ook vastmaken aan je bed. Als je naar het toilet wil moet je het weer losmaken en meesjouwen. Door die drains moest ik een nachtje in het ziekenhuis blijven. Verder voelde ik me gauw weer goed dus ik verveelde me vooral. Rond het avondeten kwam Rowdy weer even langs en hebben we een rondje over de afdeling gelopen.

Na een slechte nacht door de warmte, werd ik vroeg gewekt voor controles. En rond 9 uur kwam de zaalarts langs die aangaf dat de drains eruit konden en ik naar huis mocht! Dus rond het middaguur lag ik alweer lekker thuis op de bank. Omdat ik me zo goed voelde moest ik er de eerste dagen echt opletten dat ik niet teveel ging doen. Zo mocht ik niet zwaarder dan 2kg tillen, maar ergens kracht op zetten is natuurlijk ook niet de bedoeling. Nu zitten de littekens gelukkig vrij laag waardoor niet bij elke beweging van de borstspier eraan getrokken wordt. Dat denk ik dan, de huid rondom de wond is namelijk gevoelloos door de doorgesneden zenuwen.

In principe zou ik op vrijdag, 9 dagen na de operatie, de pathologische uitslag van de chirurg krijgen. Op donderdag had ik echter ook weer een immunokuur gepland staan, waarvoor ik op maandag bloed moest prikken. De oncoloog belde me dus dinsdag op met die bloeduitslagen. En ineens gaf ze me ook al de pathologische uitslag, want dat had invloed op die immuno… Het goede nieuws: de lymfeklieren zijn schoon! Ze hadden de poortwachtersklier verwijderd, en de klier waar aan het begin een jodiumzaadje in is gedaan omdat die verdacht was, en beiden waren schoon.

Het minder goede nieuws: in het verwijderde borstweefsel hebben ze twee resttumoren gevonden, wat betekent dat de chemo niet alles heeft aangepakt. En dat betekent dat de eventuele zwervende kankercellen in mijn lichaam misschien ook niet helemaal vernietigd zijn. Het advies was om te starten met aanvullende chemo om deze eventuele cellen te vernietigen. Ik vond het te kort dag om meteen al een week na de operatie hiermee te starten, en daar ging de oncoloog gelukkig mee akkoord.

Komende week spreek ik de radiotherapeut over de eventuele bestraling, en in de eerste week van januari zie ik de oncoloog weer om verder te praten over die chemo. Dat zou namelijk nog 14(!) kuren, om de drie weken zijn. Dan zijn we weer 42 weken verder! Ik zou zo graag dit traject willen afsluiten en m’n normale leven weer oppakken… In plaats daarvan verandert het behandeltraject continue en duurt het allemaal lang. Nu eerst maar eens zoveel mogelijk genieten met de feestdagen.