Herstellen van kankerbehandelingen

Het is alweer vier maanden geleden dat ik mijn laatste chemo heb gehad. Soms voelt het ziekenhuisleven zelfs al langer geleden. Over het algemeen ben ik er niet meer elke dag mee bezig. En als ik eraan denk heb ik er vaak weinig emoties bij. Ik heb geen idee of dat nog overlevingsstand is, of gewoon mijn nuchtere ik? De tijd zal het vertellen.

Port-a-Cath verwijderd

In november is eindelijk ook mijn Port-a-Cath verwijderd. Deze poortkathether zat anderhalf jaar lang net onder mijn sleutelbeen. Hier werd telkens het infuus op aangesloten. Via deze katheter liep de chemo dan meteen in een grote ader, en kon daardoor minder schade aan de aders aanbrengen. De plaatsing ging destijds geleden onder volledige narcose. Echter, het verwijderen zou met plaatselijke verdoving gaan op de poliklinische OK… Ik zag daar heel erg tegenop. En helaas was dit door een samenloop van vervelende punten inderdaad ook een nare ervaring. Zo vervelend dat ik een klachtbrief klaar heb liggen. Nu moet ik alleen nog de moeite nemen om die te versturen of langs te brengen. Vooral omdat ik andere patiënten een betere ervaring gun. Zelf vind ik het vooral jammer dat ik de PAC niet mee naar huis kreeg, het leek me een fascinerend kankersouvenirtje.

Van die ingreep moest ik wel even bijkomen. De verwijdering van de PAC is ook een soort afsluiting van het kankertraject, en daardoor emotioneel beladen. Gelukkig ging ik een week later in mijn eentje naar Kasteel Slangenburg. Ik had de behoefte om even stil te staan en ruimte te creëren voor mijn gedachten en emoties. Bijzonder genoeg was ik er precíes een jaar eerder ook al. Toen zat ik net een week voor de operatie, en nu zat ik er weer maar nu na afronding van alle behandelingen! Deze keer had ik vier nachten geboekt, en dat was de juiste beslissing, want zo was ik er echt helemaal uit. Ik heb daar heerlijk gewandeld, hardgelopen, gelezen, gebreid en mooie gesprekken met andere gasten gehad. Een verblijf in dat kasteel blijft zo bijzonder, en ik zal er zeker nog eens heen gaan. 

Sport en werk

In november begon ik ook met mijn kankersportclubje. Onder leiding van een fysio ging ik, samen met een paar andere lotgenoten, twee keer per week sporten. Het was voor mij vooral fijn om een stok achter de deur te hebben om echt te gaan sporten. Ik kan ook prima thuis wat oefeningen doen, maar daar heb ik de discipline niet altijd voor. Alleen, ik breng de gemiddelde leeftijd flink naar beneden. En eigenlijk ben ik al best wel fit. Dus ik ga toch binnenkort weer stoppen met het clubje. Nu moet ik wat anders gaan bedenken qua sporten…
Het hardlopen staat nu op een lager pitje door een blessure. Dat is heel frustrerend want ik heb veel motivatie en in maart wil ik weer 5km lopen op de CPC. En dan is het nog stommer dat de blessure vaker voorkomt bij oudere mensen. De fysio acht de kans groot dat dit dus wordt veroorzaakt door de hormoontherapie. Die kunstmatige overgang maakt van mijn lichaam een oud vrouwtje met de bijkomende klachten.

Op dit moment ben ik langzaam maar gestaag mijn werkuren aan het uitbreiden. Sinds deze maand is het eindelijk wat rustiger wat betreft afspraken en geregel buiten werk om, en dat geeft ruimte om te gaan opbouwen. Ook is ondertussen de WIA-aanvraag de deur uit. In april sta ik namelijk al twee jaar ziek gemeld, en dan moet je dus een uitkering gaan aanvragen. Gelukkig is het bij mijn werkgever in principe allemaal goed geregeld. Maar er komt wel veel bij kijken. Zo moet ik bijvoorbeeld, volgens de wet, me ook al gaan oriënteren op de arbeidsmarkt en mijn cv updaten. Dit is voor het geval ik niet volledig kan re-integreren in mijn huidige functie en dus ander werk moet gaan doen. Gelukkig ga ik begeleiding krijgen bij het hele re-integratietraject door een organisatie die ervaring heeft met werken na kanker.

Al met al gaat het dus best goed! Ik voel weer motivatie om te gaan werken en te blijven sporten. Ik hoef niet meer zo vaak naar het ziekenhuis, enkel voor af en toe controles. Het ‘normale’ leven begint langzaam weer op gang te komen. Na de afgelopen twee jaar ben ik me wel bewuster van hoe kort het leven kan zijn. Ik heb niet de behoefte om mijn hele leven om te gooien. Maar ik probeer wel te leven met de gedachte dat, stél dat ik morgen te horen krijg dat ik nog maar kort te leven heb, dat ik blij ben met het leven dat ik op dit moment leef. Dus bewuste keuzes maken en dingen niet te lang uitstellen!