Na afronding van de bestralingen kwam er wat rust. De grootste behandelingen zijn achter de rug, nu volgen er alleen nog preventieve behandelingen. Hierdoor komt nu meer ruimte voor besef wat me allemaal is overkomen in het afgelopen jaar. Maar feitelijk is het traject nog helemaal niet voorbij. Want het is wel gewoon chemo wat ik nog krijg, en ook het opstarten van de hormoontherapie is spannend. Een mooie ontwikkeling is wel de groei van m’n haar, het is zo fascinerend om het te zien groeien! Langzaam komen de krulletjes tevoorschijn. Het kan me niet snel genoeg gaan!
In eerste instantie zou ik nog 14 keer chemo krijgen. Die chemo werd mij geadviseerd omdat in de verwijderde borst nog delen resttumor zijn gevonden. Dat betekende dat de eerste chemo kuren veel maar niet álle kankercellen hebben aangepakt. En mijn borst inclusief die resttumor is dan wel verwijderd, maar stel dat er al kankercellen door mijn lichaam zwerven en die ook niet gereageerd hebben op die eerste chemokuren… Daarom heb ik ervoor gekozen om ook deze chemo’s te nemen al heb ik er natuurlijk absoluut geen zin in. Het is een andere, lichtere soort chemo die gekoppeld is aan de immunotherapie die ik al langer kreeg. En de oncoloog gaf laatst aan dat een halfjaar deze chemo ook wel voldoende is, dat zijn dus maar 8 of 9 keren in plaats van die 14! Dan zou ik aan het eind van de zomer de chemo’s al kunnen afsluiten.
Twee weken geleden heb ik de eerste keer deze chemo gekregen (Kadcyla/TDM-1). Door corona moest ik nog steeds in mijn eentje naar de dagbehandeling. Bij de eerste chemo mag er wel een begeleider mee, maar nouja, de officiële eerste chemo was alweer 10 maanden geleden. Omdat het de eerste keer met dit middel was duurde de inlooptijd en spoeltijd een stuk langer omdat ze je in de gaten houden voor allergische reacties. Deze keer zat ik er 3,5 uur. De volgende keren zal dat 1,5 uur zijn. Ik neem m’n laptop mee zodat ik gewoon kan netflixen. Want overdag is er echt geen bal op tv.
Ondanks dat dit niet de eerste keer was aan de chemo en deze dus lichter lijkt te zijn, vond ik het mentaal wel wat lastig. Het is toch wéér chemo, wéér zo’n gifbeker die ook gezonde cellen sloopt. Ik had gehoopt dat ik na de bestralingen klaar was met alles!
De dagen erna merkte ik dat deze chemo inderdaad lichter was. Ik was vooral heel moe, maar echt misselijk was ik niet. Wel merkte ik de eerste dagen dat m’n lichaam het aan het verwerken was. Daarnaast merk ik dat m’n slijmvliezen alweer slechter worden (onwijs droge ogen, bloedneuzen). Komend halfjaar zal ik dus nog steeds m’n bril moeten blijven dragen.
Een voordeel van deze chemo is dat het om de drie weken is, dus ik hoef twee volle weken niet naar het ziekenhuis! Voor elke chemo moet ik wel weer bloed laten prikken, ik ben benieuwd want bij de vorige chemo’s is het ook meerdere keren uitgesteld in verband met slechte bloedwaarden.
Naast de chemo ben ik ondertussen ook al in de kunstmatige overgang gebracht, want antihormoontherapie. De tumor ging namelijk lekker op oestrogeen. Om eventuele zwervende kankercellen niet te voeden met dit hormoon, wordt de hormoonproductie stil gelegd. Om de vier weken krijg ik de Lucrin injectie die de eierstokken stil legt. Hiervoor komt de apotheek aan huis om de injectie te zetten. En sinds een maand slik ik dagelijks Tamoxifen want ook in o.a. vet en de lever wordt dit hormoon aangemaakt en deze pillen leggen dat ook stil. Het advies is om 5 jaar in deze kunstmatige overgang te blijven. De overgang zorgt tot nu toe voor opvliegers, slechte nachten en emotioneel is alles wat intenser.
De grootste behandelingen zijn dus wel afgelopen, maar nog steeds staat mijn leven volop in het teken van die kanker. Komende tijd wil ik wel weer meer werk gaan oppakken, zodat ik langzaam terugga naar het ‘gewone leven’. Maar naast dat moet ik ook ruimte geven aan de verwerking en uitvinden wat ik kan en hoe ik alles kan combineren. Mijn conditie is bijvoorbeeld ook 0, dus sporten moet ook opgebouwd worden.
Het is ook een flinke strijd in mijn hoofd: ik wil graag weer terug naar een ‘normaal’ en niet toegeven aan de impact en gevolgen die die kutkanker heeft. Maar feit is dat er onwijs veel veranderd is. Zowel lichamelijk (geen borsten, geen lang haar, extra kilo’s door alles…) als in mijn hoofd. Ik geef het maar de tijd. Het is fijn dat de lente er weer aan komt en de zon regelmatig schijnt, daar kan ik zo van genieten. Ook vorig jaar vlak na de diagnose gaf de lente me hoop. Want na donkere tijden komt alles weer tot leven en gaat het groeien en bloeien.
Tjonge Katelijne, wat ben jij sterk. En wat een gevecht lever jij. Alleen maar respect! Een hele dikke knuffel van ons!