Op woensdag 31 maart 2021 kreeg ik de diagnose borstkanker. De vrijdag ervoor voelde ik voor het eerst de bobbels in mijn borst en die maandag erna zat ik bij de huisarts. Die woensdag de 31e kon ik al terecht in het ziekenhuis. En hoewel ik toen snel heb gehandeld, ging ik er totaal niet vanuit dat het ook daadwerkelijk iets slechts zou zijn. Nu zijn we een jaar verder en heb ik de meest behandelingen al achter de rug.
In de afgelopen maanden ben ik geleefd en heb ik amper de tijd gehad om stil te staan bij wat me allemaal overkwam. M’n nuchterheid en spontaniteit hebben me er altijd doorheen gesleept. Ook het feit dat de rest van mijn leventje behoorlijk stabiel was zorgde ervoor dat ik deze tegenslag redelijk goed kon behappen.
Maar dat maakt het niet minder ingrijpend en klote als je eicellen ineens geoogst moeten worden, als je haar uitvalt door chemo, je er ineens als ‘kankerpatiënt’ uitziet, als je erfelijk belast blijk dus altijd meer risico hebt, als je borsten eraf moeten, als je op je 28e in de kunstmatige overgang moet. Als je cellen in je lichaam hebt die, als het ze even goed uitkomt, je kunnen doden. Er is nog altijd een kleine kans dat het terugkomt, en dat het dan misschien minder goed afloopt. Dat is een angst waar ik nu mee moet leren leven.
Dankbaar ben ik dat mijn traject curatief kon zijn, en dat ik door alle behandelingen de kans op terugkeer zo klein mogelijk maak. Ik ben me er goed van bewust dat dit helaas niet voor iedereen geldt.
Cancerversary
Dit jaar op 31 maart heb ik mijn ‘cancerversary’ gevierd. Hiervoor ben ik geïnspireerd door een Instagramaccount waar memes vol zwarte humor over kanker worden gedeeld, hou ik van. Een cancerversary is een mooi moment om stil te staan bij het afgelopen jaar. Bizar genoeg moest ik dit jaar rond precies dezelfde tijd weer op de poli Radiologie zijn, ditmaal voor een MRI van het hart ter controle. Dit was toch wel even confronterend. Ik zag me weer zitten, een jaar eerder, daar in wachtkamer. Toen nog onwetend wat me allemaal zou overkomen. Om toen vervolgens na de echo te moeten blijven liggen voor meer onderzoek, en later die middag de diagnose te krijgen…
In de middag had ik een klein aantal mensen uitgenodigd om samen met mij op het leven te proosten. En daar hoorde natuurlijk ook taart bij. Die had ik zelf geregeld bij de bakker. En zonder te vragen heeft de bakker er extra zijn/haar best op gedaan met extra versiering. Hartverwarmend, zulke kleine dingen.
Een jaar geleden ging ik in de avond wandelen om het bizarre nieuws te laten bezinken. Op de terugweg haalde ik toen willekeurig een bosje tulpen bij de supermarkt om mezelf wat op te vrolijken. Dit jaar ben ik de tulpen zelf gaan plukken in een pluktuin, om er zo even bij stil te kunnen staan.
Het afgelopen jaar heb ik onwijs veel steun en liefde ontvangen van familie, vrienden, en uit onverwachte hoeken. Zoveel berichtjes, kaartjes, bloemen en ballonnen! Alles kreeg een mooi plekje, en de kaarten hangen nog aan de muur! Ik ben zo dankbaar voor al deze steun, het heeft me veel goed gedaan in dit traject. Dank, veel dank!
Afgelopen week heb ik, dankzij mijn lieve moeder, nogmaals heel veel post mogen ontvangen op mijn cancerversary. Onwijs bedankt iedereen die wat gestuurd heeft, dit maakte de dag nog mooier!
Wat cijfers van afgelopen jaar
- 36 keer de afdeling oncologie – interne geneeskunde gesproken
- 23 keer aan het infuus gezeten
- 20 keer bloed geprikt
- 15 bestralingen
- 9 keer een MRI
- 5 verschillende ziekenhuizen gezien
- 10 verschillende ziekenhuisafdelingen gezien
- 2 operaties (plaatsing PAC en de dubbele borstamputatie)
Zo knap om zo positief te blijven👍Vol houden en alle kracht toegewenst.