Ruim drie maanden geleden begon het allemaal. Eind maart werd ik voor de tweede keer binnen een paar weken wakker met pijn in mijn linkerborst. Door de timing kon ik dit niet relateren aan mijn cyclus. Ik had het gevoel dat dit niet klopte. Onder de douche voelde ik toch maar eens goed, en ik voelde een knobbel. Of eigenlijk een harde massa waarop een knobbel zat. Zelfs zonder te Googelen schoot borstkanker als eerste door me heen. Terwijl ik normaal de huisarts uitstel, plande ik nu toch maar een afspraak in zodat zij mijn gemoedsrust zou kunnen kalmeren. Ik kon maandagochtend 29 maart al vroeg terecht, dan was ik ook weer op tijd thuis voor een werkoverleg. In het weekend voelde ik langs de zijkant ook nog eens een soort ribbels/knobbeltjes, volgens mij klopte dat ook niet. Die zondag dacht ik stiekem nog: stel dat dit mijn laatste onbezorgde dag zou zijn.
De huisarts wilde uiteraard voelen. Ze vroeg of het pijn deed als ze erop drukte (antwoord: nee. Zou ik me nou toch aanstellen?). Ik gaf ook aan dat er in mijn familie een nicht ook op jongere leeftijd borstkanker heeft gehad. De huisarts gaf me een doorverwijzing voor een echo in het ziekenhuis om het uit te sluiten (mammografie heeft pas nut vanaf 30 jaar i.v.m. veranderende samenstelling van borstmassa). Helaas ging ik dus niet naar huis met de gehoopte geruststelling dat het niets was.
Twee dagen later, woensdag 31 maart, kon ik begin van de middag terecht bij de afdeling radiologie. Het was de eerste warme dag sinds tijden dus het was een heerlijke fietstocht naar HMC Antoniushove. Mijn vriend hoefde van mij niet mee want het zou toch niets zijn en dan zit hij daar maar te wachten. Ik moest me eerst melden bij de receptie voor een pasje waar nu zo’n charmante, verwaaide webcam-foto op staat. Vervolgens zat ik drie kwartier in de wachtruimte, ervan overtuigd dat ik straks weer op de fiets naar huis zou zitten in de wetenschap dat het niets geks.
Toen ik eindelijk aan de beurt was moest ik in een hokje mijn bovenkleding uitdoen. Ik kreeg een theedoek om mezelf wat te bedekken. In een redelijk donkere kamer mocht ik gaan liggen. Een echo werd gemaakt door een radiologe in opleiding, ze gaf aan dat ze niks geks zag behalve wat calcificaties. Maar ze moest het nog met de radioloog bespreken die op een afstand alles in de gaten houdt. Ik was dus in mijn hoofd al klaar om op te staan en te vertrekken toen ze weer terugkwam, mét meneer de radioloog. Hij begon stevig in mijn borst te prikken en gaf vervolgens de radiologe opdracht voor twee puncties en twee biopten, oh en ook een mammogram. Daar lig je dan met je blote tieten op tafel..
Ik mocht eerst mee naar de andere ruimte voor een mammogram waarbij er aan je borsten wordt getrokken en gesleurd om ze ertussen te krijgen. Vervolgens terug naar de echo-ruimte. Eerst met een naald die twee puncties waarbij ze cellen uit de verdachte plekken zuigen. Vervolgens werd mijn borst verdoofd voor de biopten, waarbij een hapje uit het weefsel wordt genomen. Ik dacht bijna klaar te zijn toen meneer de radioloog terugkwam en de oksel bekeek met het echoapparaat. Of ze daar ook nog even een punctie wilden doen. Qua pijn was het allemaal prima te doen, maar zo onverwacht allemaal gepruts aan je borst is schrikken. Oh en ik had voor vertrek nog een koffie gedronken en geen smintjes bij me, dus ik heb door het mondkapje ruim een uur lang m’n eigen stinkadem moeten inademen, geen aanrader! Ze vroegen aan het einde of er iemand naar het ziekenhuis kon komen… Een verpleegkundig specialist zou later de uitslag met me bespreken en dan is het fijn als er iemand bij is.
Op zich kan je de uitslag wel raden als ze adviseren om iemand naar het ziekenhuis te laten komen. Maar Google vertelde me dat calcificaties in 90% van de gevallen niet kwaadaardig is, dus nog steeds zo’n grote kans dat het niets was! In de zon wachtte ik tot m’n vriend er was. De afspraak werd drie kwartier uitgesteld. Dat was mooi want toen konden we snel naar huis fietsen voor een marktplaats-afspraak, die vrouw was al onderweg vanuit haar huis toen ik nog op de tafel lag. Meteen wat zomers aangetrokken en hop weer terug. In de tijd tussen de radioloog en deze afspraak maakte ik me nog weinig zorgen, bijna overtuigd dat het niks was.
Anderhalf uur later ontmoetten we dan eindelijk de verpleegkundig specialist en voor we goed en wel zaten was het er, ze had slecht nieuws: borstkanker en uitzaaiing in de lymfeklier. Op dat moment kon ik totaal niet beseffen dat ze het over mij had. Wat tranen, maar vooral wilde ik weten hoe en wat er moest gebeuren om die klotekanker eruit te krijgen. Ik werd gewaarschuwd dat ik in een heftige achtbaan zou stappen, met in de eerste weken heel veel afspraken, scans, metingen en weet ik wat. Maar nu mocht ik naar huis, om het mijn ouders en broers en de rest te gaan vertellen..
En dan sta je eind van de middag weer buiten in het zonnetje met de wetenschap dat je borstkanker hebt, fuck.