Tijdens één van de lockdowns heb ik RollerCoaster Tycoon aangeschaft, wat een nostalgie. Als ik nu een achtbaan zou moeten bouwen zoals ik me voel, dan is het zo’n achtbaan waarbij je recht omhoog wordt getakeld en bovenin in z’n achteruit met een vrije val naar beneden schiet. En een achtbaan voor hoe mijn leven er ineens uitziet: eentje met heel veel loopings die op repeat staat.
Terwijl ik na de diagnose langs mijn ouders ging om het nieuws te vertellen, had het ziekenhuis de achtbaan alvast in gang gezet. Diezelfde avond belde het LUMC nog of ik de volgende ochtend langs kon komen voor een intakegesprek voor een fertiliteitstraject (waar hebben we het ineens over?). Ik kwam er meteen achter dat het ziekenhuis mijn agenda geheel zou gaan overnemen.
Er werden bij wijze van drie trajecten in gang gezet, elk met spoed: een fertiliteitstraject, het traject naar het behandelplan, en een erfelijkheidsonderzoek. Als eerste het traject met de meeste haast: het fertiliteitstraject. Van sommige chemo’s kan je (tijdelijk) onvruchtbaar worden, dus als ik nog kinderen wil moest ik in actie komen. Ik koos voor het invriezen van mijn eicellen. Dit betekende dat ik eerst zo’n twee weken lang zelf injecties moest gaan zetten om mijn eicelproductie op gang te zetten. Maandelijks waagt maar één rijpe eicel de sprong en door die injecties rijpen er meer eicellen die ‘geoogst’ kunnen worden. Het is een heel precies klusje om de eitjes op het juiste moment te oogsten. Daarom moest ik vier keer voor controle naar het LUMC om te kijken hoe groot de eitjes waren. Toen ze bijna groot genoeg waren werd de eicelpunctie ingepland. Exact 36 uur van tevoren moest ik mezelf injecteren met een middel dat de eisprong in gang zet. Op een zaterdag mocht ik in de beugels en werden die eicellen eruit gezogen met een naald. Absoluut geen pretje en ik zou het niet snel nog een keer doen, maar ergens liggen er 15 potentiële mini-Katelijne’s diep ingevroren en dat is een fijne gedachte! Dankbaar dat deze optie meteen wordt aangeboden.
Parallel liepen onderzoeken en gesprekken met o.a. (plastisch) chirurg en de radiotherapeut om uiteindelijk tot een behandelplan te kunnen komen. Twee dagen na de diagnose kreeg ik de uitslag van de biopten en daarmee de definitieve bevestiging dat het om borstkanker gaat. In mijn borst zit een invasief ductaal carcinoom: graad 3, eiwit (her2) gevoelig en beperkt hormoongevoelig. Omdat ik jong ben zou ik sowieso moeten starten met chemo. Verder volgden er MRI en PET-CT-scans om de tumoren en eventuele uitzaaiingen in beeld te brengen.
Bij de PET-CT-scan kreeg ik van tevoren radioactief spul ingespoten, vervolgens moest ik een uur zo stil mogelijk liggen zodat het spul naar de tumoren zou trekken in plaats van actieve spieren. Zowel spieren als tumoren gaan goed op suikers en dat zit in dat goedje. Na een paar dagen kreeg ik echter te horen dat er te veel bruin vet zichtbaar was op de scan (dat maak je blijkbaar aan als je het koud hebt, tja en ik ben een koukleum), dus deze scan moest opnieuw. Ze belden de dag van tevoren nog dat ik me warm moest aankleden, en zo braaf als ik ben kwam ik gekleed voor een wandeling op de noordpool binnen. Ook kreeg ik nog bètablokkers toegediend om het eventuele bruine vet te verminderen. Ik probeerde er maar niet teveel bij stil te staan wat voor zooi ik allemaal in mijn lichaam kreeg dezer dagen…
Tussentijds kreeg ik van de chirurg al te horen dat er naast de uitzaaiingen in de lymfeklier geen verdere uitzaaiingen op afstand waren gevonden, dat was mooi nieuws! Wel was op de scan te zien dat er wel 10 brandhaarden in mijn borst zitten die het hele oppervlak beslaan. Twee weken later zou ik het uiteindelijke behandelplan te horen krijgen van de oncoloog.
Daarnaast werd ik ook in contact gebracht met de afdeling Klinische Genetica van het LUMC. Als je borstkanker krijgt op jonge leeftijd wordt er vrijwel altijd een erfelijkheidsonderzoek in gang gezet om te kijken of het wordt veroorzaakt door een genmutatie. Voor dit onderzoek hoefde ik alleen wat bloed af te geven en een stamboom in te vullen.
In de tussentijd kreeg ik onwijs veel lieve berichtjes, kaarten, bloemen en cadeautjes van mensen dichtbij en verder weg. Zo onwijs dankbaar hiervoor! De post openmaken is een zeer welkome hoogtepunt van de dag.
