Het is wat rustiger geworden wat betreft mijn ziekenhuisleven. Ik hoef niet meer zo vaak naar het ziekenhuis, en dat bevalt me erg goed. Genoeg tijd dus om van het leven te genieten!
Hoe gaat het nu met me?
Dat is de meest gestelde vraag die ik krijg. En meestal geef ik dan een standaard riedeltje: dat het best goed gaat naar omstandigheden, en dat ik een aantal uur per week werk. Ook tijdens de vorige kuren was een vraag die ik vaak kreeg ‘of ik nog werkte’.
Maar waarom vindt men het zo belangrijk om te weten of ik werk? Van zowel m’n bedrijfsarts als de psycholoog zou ik helemaal niet te hoeven werken nu. Ja, het is goed om verbonden te blijven met werk en het geeft een gevoel van het ‘normale leven’. Maar werk maakt me ook onwijs moe. Daarnaast is het frustrerend want mijn hoofd doet niet altijd mee, het ‘chemobrein’ noemen ze dat. En met die beperkte uren is het ook lastig om echt iets nuttigs te doen of iets op te pakken, dus voel ik me al snel nutteloos. Dat draagt niet echt bij aan m’n herstel lijkt me. Het zal echter nog wel zo blijven tot ik weer echt uren kan gaan opbouwen zodra de behandelingen klaar zijn. En dan is het ook maar hopen dat dat ‘chemobrein’ snel wegtrekt. Chemo kan namelijk ook langdurige gevolgen hebben.
En hoe gaat het nou echt met me? Het gaat best goed met me! Ja, mijn energie kan beperkt zijn. Ik moet daar altijd rekening mee houden en soms ook last-minute iets afzeggen. Maar ik ben prima in staat om leuke dingen te doen, wat onwijs fijn is! Mentaal gaat het ook goed. Ik kan veel relativeren en ik ben ook echt niet dagelijks bezig met die kanker. Daarnaast doet het me goed dat mijn haar terug groeit. Af en toe vervloek ik het echt, want soms voelt het niet vrouwelijk. Maar het komt nu op een lengte dat er krulletjes in komen, zo leuk! Over een paar maanden heb ik misschien een bos pijpenkrullen!
Kleding zonder borsten
Met de zomer voor de deur komen ook de zomerse kleren weer tevoorschijn. En dat is wel even een tegenvaller. Heb jij er ooit bij stil gestaan dat kleding voor vrouwen zo gemaakt wordt dat er ruimte is voor borsten? Ik niet in ieder geval (alhoewel het best logisch is). Dus ik kom er nu achter dat shirtjes slobberen ter hoogte van mijn borst. Zelfs mannen zullen meer borst hebben dan ik. Want bij mij zijn het een beetje kuilen, alleen huid over de ribben heen. Ze hebben al het borstweefsel er goed uitgeschraapt zodat daar geen kankercellen meer in kunnen groeien. Zelfs in tepels kunnen kankercellen groeien.
Ik heb mijn lichaam geaccepteerd zoals het is, zo zonder borsten, en ik voel ook totaal niet de behoefte om borstprothesen te dragen. Maar als mijn kleding dan soms stom valt, kan ik me er wel verdrietig over voelen en krijg ik bijna de neiging om tóch prothesen te dragen zodat een blouse mooier valt. Het helpt ook niet dat ik een hekel heb aan kleding kopen. Een nieuwe goed-passende garderobe is dus ook niet snel aangelegd. Een personal shopper mag zich altijd bij me melden!
Het einde is in zicht!
Goed, terug naar de kankerbehandelingen. Ik heb nog 5 chemo’s te gaan, en dan is het klaar! Althans, de oncoloog en ik hebben het totaal aantal chemo’s niet definitief vastgelegd maar we hebben het gehad over in totaal ongeveer 8 à 10 kuren en ik heb er nu al 5 gehad. Het voelt dus als een beetje nattevingerwerk, en dan ga ik liever voor het maximale voor de zekerheid. Dit zou betekenen dat ik begin september klaar ben met de chemo’s, een superfijn vooruitzicht!
En eind augustus ga ik op kajakvakantie in de Franse Alpen samen met lotgenoten van rond dezelfde leeftijd. Ik ben totaal geen fan van water of kajakken maar het lijkt me een mooie gelegenheid om grenzen te verleggen en nieuwe dingen te leren. En dat in gezelschap van lotgenoten, jonge mensen die ook door een kankertraject (zijn ge)gaan en dus als geen ander begrijpen wat je hebt meegemaakt. Dat wordt een mooie afsluiter van mijn eigen actieve kankerbehandelingen!
