Klaar met die chemo’s! Negen kuren en daarmee zeventien keer aan het infuus gezeten. Vier keer een week uitgesteld door te slechte bloedwaarden. Eind april de eerste kuur, en nu praktisch een halfjaar later de laatste. De opluchting overheerst, niet meer toeleven naar een volgende ziekmakende kuur. Maar nu eindelijk toewerken naar een gezond lichaam waar alles weer naar behoren werkt.
Gisteren was dus de laatste kuur. Dat ging met een mengelmoes van opluchting en feestelijkheid, maar ook wéér aan dat infuus en belabberd voelen. Afgelopen week heb ik ook meerdere zware gesprekken gehad waardoor de emoties hoog zaten. ’s Ochtends kwamen er dan ook heel wat tranen. De verpleegkundige merkte dat meteen op en zocht een privé kamer voor me en was erg begripvol. De dame die het drinken langs brengt kwam met een glaasje ‘champagne’ van appelsap en bubbelwater, zo lief dat ze op deze manier meewerken aan het vieren van het moment. Rowdy mocht er deze keer ook bij zijn, hij heeft er alleen de eerste en laatste keer bij mogen zijn. Heel fijn dat het nu dus kon. Uiteindelijk ben ik opgelucht en vrolijk uit het ziekenhuis vertrokken.
Afgelopen halfjaar heb ik dus geleefd volgens de chemocycli. Dat gaf structuur aan de weken: twee weken slecht voelen door de chemo en dan één goede week. De meerdere keren uitstel waren zowel een domper (want het traject duurt langer) als een meevaller (yes, nog een extra week waarin ik me goed voel!). De grootste domper was natuurlijk dat ik de drie extra kuren moest, terwijl de oncoloog eerder had ingezet op maximaal zes kuren. Afijn, ik heb het overleefd! Al met al ben ik er redelijk goed doorheen gekomen. Maar wat ben ik blij dat ik nu kan beginnen aan herstel. Ik hoef niet meer naar het ziekenhuis om mijn lichaam ziek te maken. M’n haar kan gezond terug groeien, m’n nagels weer sterker worden, m’n huid niet meer zo gortdroog zijn, mijn cyclus weer op gang komen, etc. etc. Alhoewel dat laatste misschien niet per se handig is, want mijn tumor is hormoongevoelig.
Halverwege de kuren ben ik natuurlijk gestopt met de coldcap waardoor mijn haar is uitgevallen en ik het heb afgeschoren. Begin oktober heb ik daarom een fotoshoot gehad in de Kaapse bossen. Een fotografe die zelf ooit ook haar haar heeft verloren door borstkanker wilde mijn kale koppie voor mij vastleggen. Ik vind het heel bijzondere foto’s. Want ook al had ik zoveel liever mijn haar behouden, deze fase hoort er nu ook bij. Op de meeste momenten heb ik er ook wel vrede mee dat mijn haar eraf is. Behalve als het koud. Of als er weer eens een mug door de slaapkamer zoemt. Want dan is mijn biljartbal een interessant prikgebied dat boven het dekbed uitsteekt. (Waarom zijn er überhaupt in november nog muggen actief?) En ook op vakantie merkte ik dat het minder leuk was om foto’s te maken met mezelf erop. Maar het begint al terug te groeien dus hopelijk heb ik gauw weer een warm hoofd!
Nu de chemo’s zijn afgerond ga ik door naar het operatietraject. Spannend en ingewikkeld. Dat mijn zieke borst er helemaal af gaat is vanzelfsprekend. Echter heb ik ook het erfelijkheidsgen BRCA1, ik heb dus aanleg om borstkanker te ontwikkelen. De kans dat er opnieuw borstkanker ontstaat is bij mij dus groter dan bij iemand zonder dat gen. Het is dus een optie om meteen mijn andere borst preventief te verwijderen. Maar daarmee verlies ik ook een deel van mijn vrouwelijkheid en de kans om ooit borstvoeding te kunnen geven. Ik weet niet of ik daar nu al aan toe ben. Daarover ben ik dus in gesprek met mijn medisch psycholoog, de afdeling klinische genetica en de artsen zodat ik een -voor mij- juiste beslissing kan komen. Ik heb nog een maand, want ergens halverwege december zal de operatie zijn. Mits corona geen roet in het eten gooit… Na de operatie ben ik overigens nog niet klaar met alles, maar dan is wel een volgende mijlpaal behaald!
