Tot een maand geleden kwam ik zelden in het ziekenhuis. Alleen een paar keer bij de kaakchirurg geweest, maar verder was het ziekenhuisbestaan een ver-van-mijn-bed-show. Ergens vind ik het ook wel fascinerend en leerzaam, deze nieuwe wereld. Het onderzoekertje in me leert graag meer. Het is alleen minder grappig dat het mijn lichaam betreft.
Een gedachte die in de dagen na de diagnose in me op kwam was: dit lichaam krijg ik nooit meer terug! Door de chemo kan ik tijdelijk mijn haar verliezen. Eén borst gaat eraf en zal nooit meer precies hetzelfde terugkomen. Bovendien, in de tussentijd word ik ook gewoon ouder. Ben ik nu op mijn 27e niet ongeveer op mijn ‘hoogtepunt’? De eerste rimpels komen in ieder geval al tevoorschijn. Ik wilde dan ook graag vastleggen hoe ik er nu uitzie. Gelukkig was een fotoshoot gauw geregeld. Ondanks dat het nog wat fris was buiten, hebben we mooie foto’s gemaakt in het duingebied.
Na drie weken in de achtbaan waren dan eindelijk alle scans, onderzoeken en gesprekken afgerond en stond mijn afspraak met de oncoloog gepland. Zij zou het behandelplan gaan vertellen. Tijdens deze eerste afspraak sprak ze me telkens met ‘u’ aan, lekker ongemakkelijk en afstandelijk. Maar ze was wel zo vriendelijk om meteen te starten met het plan: ik zou starten zes kuren met twee soorten chemotherapie in combinatie met twee soorten doelgerichte therapie (ook wel immunotherapie). De PTCP kuur voor de ingewijden. Tijdens elke kuur moet ik twee keer aan het infuus dus in totaal meld ik me twaalf keer op de dagbehandeling oncologie. Daarna zal een borstamputatie volgen, en dan ook nog eens bestraling. De immunotherapie loopt vervolgens nog bijna een jaar door: om de drie weken een infuus. En ik moet vijf jaar aan de hormoontherapie, eventueel drie jaar mocht ik graag kinderen willen in de tussentijd.
De oncoloog printte de waslijst (zes kantjes) aan bijwerkingen van de chemo en immunotherapie voor me uit. Bij thuiskomt was daar dan ‘eindelijk’ mijn breekpunt. Tot dan had ik nog amper instort-momenten gehad want het is wat het is… Maar als je dan zo concreet hebt wat er allemaal met je lichaam gaat gebeuren, dan komt het wel binnen. Het is zo’n mindfuck dat ik eerst ziek moet worden van de chemo, om weer beter te kunnen worden. Terwijl ik me gewoon kerngezond voel!
De oncoloog raadde me aan om een Port-A-Cath te laten plaatsen, een onderhuidse katheter dat in groot bloedvat uitkomt. Dit omdat ik het komende jaar veel geprikt zal worden, en door die chemo kunnen je aders hard worden waardoor ze steeds lastiger te prikken zijn. Ondanks dat het telkens op het nieuws was dat veel operaties niet door konden gaan, kon ik me een dag voor mijn eerste chemo al melden bij de dagbehandeling van locatie Westeinde. De kamer had een mooi uitzicht over het centrum van Den Haag! Het is maar een kleine operatie maar het gebeurt wel op de OK. In principe kon het prima onder plaatselijke verdoving. Maar het werd geplaatst onder mijn rechtersleutelbeen dus best dicht bij mijn gezicht, en ik had wel weer genoeg (angst voor) pijn geleden tijdens die eicelpunctie. Dus ik werd mooi in slaap gebracht. Toch weer een hele belevenis, net als op tv zo’n operatiekamer! Eind van de middag mocht ik gelukkig weer naar huis zodat ik nog even kon rusten voor ik me de volgende ochtend om acht uur moest melden voor de eerste chemo.