Afgelopen donderdag was het drie weken geleden dat ik mijn laatste chemo heb gehad. Volgens de cyclus zou deze donderdag dus weer ‘chemodag’ zijn, maar hey, het is klaar! Hopelijk hoef ik nooit meer chemo! Deze donderdag moest ik toevallig wel nog naar het ziekenhuis voor een MRI van m’n hart, en bloedprikken voor de hormoonwaardes, maar dat is niet zo spannend. Nu zal het hopelijk een poos duren voor ik weer in het ziekenhuis kom.
Kayakken in de Alpen
De laatste blog is alweer een tijd geleden, en er is veel gebeurd in de tussentijd. Zo ben ik eind augustus een week in de Franse Alpen geweest met Powderdays Foundation. Daar ging ik samen met een groep van 15 jonge lotgenoten wildwaterkayakken. Het was een heel bijzondere week waarin ik veel grenzen heb verlegd. Ik wist namelijk niet dat ik zó bang voor water was. En met de kayak kan je best makkelijk omkantelen en dan moet je uit de kayak komen, doodeng vond ik die gedachte. Op de een na laatste dag heb ik dat kantelen nog eens extra geoefend op de rivier (dat ging met veel tranen gepaard), en daardoor kon ik er de laatste dag uiteindelijk toch nog van genieten! Op die laatste dag kwam ik alsnog vast te zitten op een rots waardoor ik kantelde en kopje onder ging. Maar ik kwam met een lach weer uit het water. En de dag sloten we af op een prachtig stuk waar je in je eentje overheen/doorheen ging. Wie had dat gedacht aan het begin van de week! Naast deze grenzen verleggen, was het ook zo fijn om samen te zijn met lotgenoten. Je hoeft niets uit te leggen, ze begrijpen je verhaal. Een heel waardevolle week!
De laatste chemo!
De week erna zou dan eindelijk mijn laatste chemo zijn. Maar ik nam als souvenir een coronabesmetting mee. Mijn eerste besmetting in de afgelopen 2,5 jaar, en dat precies in de week van mijn laatste behandeling, hoe bedenk je het. De chemo werd dus helaas een week uitgesteld. En 15 september was het dan eindelijk wel zover. De 30e keer dat ik aan het infuus zat, maar dan nu ook echt de laatste! Na de operatie heb ik uiteindelijk nog 10 chemo’s gehad. Volgens studies worden 14 kuren geadviseerd, maar in goed overleg met de oncoloog zouden 10 voor mij ook genoeg zijn. Laten we het hopen en ervan uit gaan dat het nooit meer terugkomt! De verpleegkundigen zorgden voor alcoholvrije bubbels tijdens de chemo zodat we erop konden proosten. En thuis natuurlijk ook nog even geproost, al bleef het maar bij één slokje want die chemo was al voldoende gif in mijn lichaam.
Dam tot Dam en City-Pier-City
Op 17 september was de Dam tot Dam wandeling. Ik zou samen met een groep jonge lotgenootjes 10 km gaan wandelen. Door m’n uitgestelde chemo had ik nu maar 2 dagen om bij te komen voor de chemo voor deze wandeling. Dus het was nog wel even spannend of ik het zou gaan halen. Gelukkig waren de ergste klachten weg, en tijdens het evenement sleurde de menigte en mijn groepje me wel mee. De tweede helft was even pittig, maar dan is het einde al in zicht. Uiteindelijk heb ik hiervoor €820 opgehaald dat naar Pink Ribbon gaat, wat een onwijs mooi bedrag! Veel dank als je ook wat hebt gedoneerd!
En een week later was een volgende uitdaging. Mijn persoonlijke uitdaging. Twee maanden eerder had ik namelijk bedacht dat ik wilde gaan hardlopen, en ik had me ingeschreven voor 5km tijdens de CPC Loop in Den Haag. Ik heb nog nooit aan hardlopen gedaan dus ik heb het rustig opgebouwd. De chemo’s, vakantie en corona belemmerden het trainen wel. Twee maanden is al kort om het op te bouwen, maar met alle tegenslag erbij werd het spannend of ik het zou gaan halen. Zelfs de fysio had zo haar twijfels. Maar voor mij was opgeven niet mogelijk, ik wilde het doen! Een symbolische dikke middelvinger naar die kanker die me er niet onder krijgt! Dus hoe dan ook, ik zou die finish gaan halen. En ja hoor, in 35:53 minuten was ik binnen! Het was zo’n mooie afsluiter van het traject!
En nu?
Nu komt het allemaal in een rustiger vaarwater. Ook lichamelijk wil ik het nu rustiger gaan opbouwen. Dat hardlopen ging waarschijnlijk iets te snel. Doordat mijn spiermassa afgebroken is in de afgelopen 1,5 jaar, had ik bijvoorbeeld ook sneller last van m’n enkels en knieën. Ik heb me opgegeven voor een kankersportclubje in de buurt om het rustig op te bouwen.
Ook ga ik nu kijken hoe ik de re-integratie op werk ga aanpakken. Voor nu zal ik 6 uur per week werken, en van daaruit langzaam opbouwen.
Het is natuurlijk niet helemaal voorbij. Ik zit nog een aantal jaar vast aan de hormoontherapie (oftewel in de kunstmatige overgang). En ook komt er nu tijd voor mentale verwerking en mezelf weer uitvinden. We zullen zien hoe de komende maanden gaan zijn.
Ha die Katelijne, Henny heeft altijd al gezegd dat je een powervrouw bent. Na het lezen van deze blog wordt dit nogmaals bewezen. Chapeau!