Vandaag precies 10 maanden geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. Ondertussen ben ik al zoveel mijlpalen verder en met elke mijlpaal volgt weer een emotionele en fysieke ontlading. Maar er zijn ook wel wat tegenslagen geweest. Mijn traject duurt helaas langer dan wat aan het begin was ingeschat. Ik blijf dus voorlopig nog met m’n nuchterheid en positiviteit in de overlevingsstand hangen. Maar ik begin wel moe te worden, zeker nu er nog heel wat maanden chemo zullen volgen.
De operatie is nu zo’n 8 weken geleden. Qua herstel heb ik zo weinig problemen gehad, dat het al veel langer geleden lijkt. De eerste twee weken na de operatie droeg ik nog een compressiebeha met m’n ‘bumpertjes’ erin, maar sinds dat niet meer nodig was ga ik plat door het leven. Op dit moment voelt het dragen van vullingen niet natuurlijk. Het zijn namelijk maar vullingen en niet wie ik ben. Wellicht dat ik op een gegeven moment wel behoefte heb aan borstprothesen, dat zien we dan wel weer! Voor nu geniet ik gewoon van de voordelen van plat zijn. Al mis ik mijn borsten ook wel echt.
Vandaag sluit ik het bestralingstraject af, weer een mijlpaal! De afgelopen weken is mijn linker borstkas (het gebied waar eerst mijn zieke borst zat) 15 keer bestraald geweest. Elke werkdag op en neer naar het ziekenhuis. De bestralingen zijn om eventuele, onzichtbare, resterende kankercellen te doden. Dit was dus puur preventief en geeft weer een paar procent minder kans op terugkeer van de kanker. Voor mij de moeite waard!
Omdat het mijn linkerkant betreft bestaat de kans dat ze een stuk long én hart mee bestralen, en dat kan op termijn nadelige gevolgen hebben. Dus het doel was om zo min mogelijk mijn hart te bestralen. Hiervoor werd een ademhalingsmethode gebruikt, zodat mijn volle longen meer afstand tussen de borstwand en het hart creëren. Tijdens de bestralingen kreeg ik dus een knijpertje op m’n neus, een snorkel in m’n mond die zorgt voor de lucht af- en toevoer, en prismabril op zodat ik al liggend een scherm kon zien. Ik lag er dus als een malloot bij. Als ik een melding kreeg haalde ik diep adem, en zodra ik een bepaalde hoeveelheid lucht had ingeademd (75% van mijn maximale longinhoud) stopte de af- en toevoer van lucht en werd ik bestraald. Dit moest meerder keren, telkens maximaal 30 seconden. Het bestralen inclusief omkleden en goed gaan liggen duurde maximaal een kwartier.
In Ecuador had ik ooit eens de mogelijkheid om te snorkelen tussen prachtige vissen. Alleen dat snorkelen was een drama dus ik heb toen amper een vis gezien en zat ik vooral op de boot te chillen. Daardoor zag ik flink op tegen deze manier van bestralen. Maar het went snel, en uiteindelijk ging het ook echt makkelijk. Ik kan dus niet wachten op een volgende vakantie naar een tropisch oord waar je kan snorkelen!
Eigenlijk was dit bestralen een eitje, zeker als ik het vergelijk met de andere behandelingen. Er wordt niet in je geprikt, er wordt geen vies spul in je gestopt, en je voelt je niet heel slecht. Naar mate de bestralingen vorderden werd mijn huid wat roder (verbrandingsverschijnselen), en de moeheid slaat toe, maar vergeleken met die chemo’s nog steeds een makkie! Toch ben ik blij dat ook dit deel van de behandeling nu kan worden afgesloten. Weer een stap dichter bij het einde van het traject.
Halverwege de laatste week bestralingen werd ik ook nog eens ziekig waaronder hoesten en verkouden. In deze tijden is dat natuurlijk niet zo handig. De bestralingen gingen gewoon door, maar zolang ik de officiële GGD-uitslag nog niet had, moest ik aan het eind van de dag komen en trokken de medewerkers beschermende kleding aan. Nogal een gedoe dus. Gelukkig was het geen corona, maar ik heb me wel een paar dagen echt slecht gevoeld.
De bestralingen zijn nu voorbij. Er staat nu alleen nog chemo in combinatie met immunotherapie op de planning. En ook nog de hormoontherapie. De chemo (TDM-1) start over drie weken. Ik zal dan om de drie weken een infuus krijgen, en dat veertien(!) keer. Dat is nog heel lang… Maar de bijwerkingen schijnen minder heftig te zijn. En ook zal mijn haar niet meer uitvallen. Dus hopelijk valt het mee en kan ik ondertussen weer beginnen met mijn leven op te pakken.